ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ- Καμπάνια για το δικαίωμα στην Ιθαγένεια

Στηρίξτε την καμπάνια μας και υπογράψτε το petition μας!
www.ithageneia.org/el

Η ιστορία της Άννας

Η ιστορία της Άννας όπως μας την έστειλε η ίδια. Άλλο ένα παιδί μεταναστευτικής καταγωγής που έχει πάει σχολείο και Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα αλλά δεν έχει πρόσβαση στην αγορά εργασίας στον κλάδο του, όχι γιατί δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα, αλλά γιατί δεν έχει την ελληνική Ιθαγένεια…

«Είμαι η Άννα από Θεσσαλονίκη, η καταγωγή μου είναι από Αλβανία και ζω στην Ελλάδα περίπου 18 χρόνια. Έχω τελειώσει εδώ ελληνικό σχολείο, όπως τα περισσότερα παιδιά άλλωστε μεταναστών, και εκτός αυτού είμαι πτυχιούχος ελληνικής φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δεν έχω αποκτήσει ακόμη την ελληνική ιθαγένεια και εδώ ακριβώς έγκειται και το ''ιδιαίτερο'' πρόβλημα μου, το οποίο όμως μαζί με μένα, όπως θα καταλάβετε στη συνέχεια, αφορά και ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών μεταναστευτικής καταγωγής!

Συγκεκριμένα, τον περασμένο Νοέμβριο κατά τη διάρκεια αναζήτησης μου για δουλειά σε διάφορα φροντιστήρια έμαθα ότι για να εργαστεί κάποιος σε φροντιστήριο θα πρέπει να βγάλει άδεια διδασκαλίας πρώτα. Πήγα λοιπόν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εκεί με ενημέρωσαν ότι αυτή την διαδικασία χορήγησης άδειας την έχει αναλάβει πλέον ο Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. Τηλεφωνώντας αργότερα στον Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π για να μάθω τι δικαιολογητικά χρειάζονται, έμαθα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι η διαδικασία αφορά μόνο Έλληνες πολίτες και πολίτες κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν ρώτησα στη συνέχεια αν ισχύει αυτό μόνο για την ελληνική φιλολογία μου είπαν ότι αυτό ισχύει για όλους τους αποφοίτους καθηγητικών τμημάτων! Δηλαδή, στην πράξη, για όλους εμάς που έχουμε τελειώσει από ελληνικό πανεπιστήμιο Φιλοσοφική, Μαθηματικό, Χημικό, Φυσικό, Βιολογικό, Ξένες γλώσσες και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να αποκτήσουμε την ελληνική ιθαγένεια, πέρα από δημόσια σχολεία, δεν μπορούμε να διδάξουμε ούτε σε φροντιστήρια. Θέλω να προσθέσω επίσης ότι πρόσβαση δεν έχουμε και στην περίπτωση των ιδιωτικών σχολείων.

Όσον αφορά τους υπηκόους τρίτων χωρών -δηλαδή εμάς- μου είπαν ότι αυτοί υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας και αργότερα όταν τηλεφώνησα στο Υπουργείο μου είπαν ότι ένας υπήκοος τρίτης χώρας μπορεί να διδάξει μόνο ξένη γλώσσα στην Ελλάδα και αυτό υπό τις εξής αλλόκοτες προϋποθέσεις: Θα πρέπει πρώτα να βρει φροντιστήριο για να τον προσλάβει -σε αντίθεση με τη διαδικασία που αφορά τους Έλληνες- να υποβληθεί σε εξετάσεις για να βεβαιώσει την υγεία του (αυτό ισχύει και για τους Έλληνες), θα πρέπει να είναι παντρεμένος με Έλληνα και θα πρέπει στο φροντιστήριο που θα εργαστεί να δουλεύουν τουλάχιστον 10 Έλληνες,  αντιστοιχία δηλαδή που ισχύει σύμφωνα με το νόμο είναι η εξής: 1 αλλοδαπός ανάμεσα σε 10 Έλληνες, 2 αλλοδαποί-20 Έλληνες ! Και στην περίπτωση που δεν είναι παντρεμένος με Έλληνα θα πρέπει να έχει τελειώσει οπωσδήποτε την Ξένη γλώσσα στην αντίστοιχή της χώρα, δηλαδή Αγγλικά στην Αγγλία, Γερμανικά στην Γερμανία κτλ.»

G2RED

Speaking out for those who can't.

About Me

My name is Lucy Negash, and I am a sister, friend, student, woman, and daughter of an Ethiopian refugee. I was born and raised in America with an extremely blessed life, but my father had to struggle and fight for 15 years for his right to live his life the way he wanted to. I was lucky enough to be born in the United States, which granted me the immediate rights and freedoms that my country has given me. I am a junior at the University of Notre Dame, and I decided to study abroad in Athens, Greece to push myself out of my comfort zone, which has easily been one of the best decisions I have ever made. I was inspired by my father’s continuous work with refugees and immigrants, which has led my interests toward non-profit public relations work. I started working with Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity (g2RED) as part of a class I am taking here, which has opened my eyes to seeing another country’s immigration issues, especially with a group of people that I technically fall into as a “child of migrant descent.” As the child of an immigrant, I now know how fortunate I am to have been born in a country that grants me citizenship from birth, while young adults who have been born, raised, worked, played, and lived in Greece aren’t granted those same inalienable rights. This has become a personal cause for me, and I hope to document what I see and learn about through this blog. I am excited and motivated to spread the word about the issue with as many people as I can reach, and I hope my insights will be well noticed. Enjoy!

Perifereia

One of my first assignments was to travel to the Perifereia, or immigration depot, where those living in the Attica area can go to renew or submit papers for their residence permits. In previous years there were multiple depots around Athens that provided services to immigrants and refugees, but on January 1^st of 2014, the depots were consolidated into one, with the idea of creating a “one-stop shop” to meet the requests of everyone that needed help. I was unsure what to expect, but when I arrived I was completely blown away.

The 200 or 300 people that were there were either milling around in the parking lot or were pressed in a tight group against the door that led inside. I observed Nikos (the Executive Director or g2RED) navigate the crowd outside as he was constantly mobbed by men and women with questions in desperate, pleading Greek. The sun was beating down, and everyone who wasn’t begging Nikos for help sought shade around the edges of the parking lot. A dark smoky odor clouded the air, and the clicking of komboloi (worry beads) helped calm the agitated men waiting their turn. Even though I couldn’t understand what anyone was saying, it was clear that everyone who was seeking answers was unable to find them anywhere else. The different languages I heard spoke to the vast blending of cultures here, and demonstrated the need for help from people of all walks of life. Nikos later told me that the state does not explicitly advertise what exact papers, photos, and documents are required to apply for residence permits or citizenship, so it is unclear what immigrants or refugees applying for papers would even need to start the process. I was so shocked by this; I couldn’t imagine applying for a driver’s license, college application, or even a study abroad form without knowing exactly what I needed to submit. The sense of confusion and desperation began to set in for me as I truly contemplated the life challenges these migrants and refugees suffered every day; it felt suffocating.

Getting to the front door of the building was a challenge: I couldn’t explain my presence there because of the language barrier, but I had to push and shove past angry old men and women who would push me right back. I began to feel frantic that I might get lost in the fray, even though I had the papers and enough jumbled Greek to explain why I was there. The desperation was clear, and it was so unfortunate to see the lack of organization or knowledge about the process that caused these people to struggle so much. Although the atmosphere was much calmer inside (most likely due to the availability of seating), the half-filled booths and piles of paperwork on the walls confirmed the extent of the overall chaos of the situation. As the people mingled and chatted with their peers while waiting in line, I found myself hiding in a corner to ensure I wouldn’t be singled out. The police stationed at the omnipotent door either were kind and helpful, or brusque and taunting. One officer would tap the glass of the door to taunt the man on the other side, which broke my heart. It took everything in me to hold my tongue and not scold the man for being so cruel and inconsiderate. I couldn’t help but compare everything I saw to the immigration process in the United States, and how I would never see worry and anxiety to the extent that I experienced at the Perifereia. I have had my fair share of negative experiences dealing with the American bureaucratic system, but I was never as lost, scared, or felt as helpless as some of these people did.

          Despite the language barrier, I managed to speak to a few men and women waiting in line about their stories and why they were there that day. I spoke to one group of Nigerian men standing outside who voiced their grievances about having to show up at the depot at 3:30 in the morning to wait for papers they wouldn’t receive, only to be again put back in a cycle day after day with no foreseeable end. They were tired of the waiting game, the confusion, and the lack of transparency with the legal system they are stuck in. When they found out I was a student from the United States, they begged me to tell everyone I knew back home about the “injustice” they suffered on a daily basis. They pleaded me to stay and listen to them, and honestly it was hard to tear myself away from their poignant and heartbreaking stories. Another woman I spoke to, Rosemary, was a trafficking victim who managed to get papers to leave Nigeria and come to Greece, but is now fighting for citizenship here. Her husband is Greek, which makes her children full Greek citizens. I was fascinated to hear her story, but thought it was incredible that a woman and mother could live in Athens for a large part of her life, work, marry, and have Greek children, but couldn’t have all the same rights that her family did. I hugged her, and I could feel that she was comfortable in my presence and appreciated the support she received from a total stranger.

Being able to visit the Perifereia taught me a lot about being out of my comfort zone and mingling with a group of people I wouldn’t naturally find myself in, either back in the States or in Greece. As a visitor of the Perifereia, I was trapped by the language barrier and was unsure about where I could and couldn’t go, which I later realized gave me only a small taste of what these people go through every day. No amount of words could describe the emotions and thoughts that blurred through my mind all day, but above all I truly was in awe. I felt blessed to be able and experience just a taste of the panic, fear, and desperation that these people go through on a daily basis, and my only hope is that this experience will remind me that working hard and fighting on the behalf of these migrants without voices will always be worth it. 

Lucy Negash

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σχετικά με τον Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης

Ο Κώδικας Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης, ο οποίος ενοποιεί την έως τώρα υπάρχουσα νομοθεσία, πρόκειται να κατατεθεί στη Βουλή στις 11 Μαρτίου.

Παρόλο που με τoν εν λόγω Κώδικα γίνεται μια προσπάθεια επίλυσης αναχρονιστικών ζητημάτων που αντιμετώπισαν οι αλλοδαποί και οι αλλογενείς στην Ελλάδα, η απουσία ολιστικής προσέγγισης και επίλυσης των ζητημάτων αυτών είναι έκδηλη. Εισάγει μερικές  καινοτομίες (επέκταση της επί μακρόν για τη δεύτερη γενιά και στα παιδιά που πήγαν σχολείο στην Ελλάδα), διευκολύνει (ορισμένες μόνο) διαδικασίες (μείωση εισοδηματικών κριτηρίων για επί μακρόν και κατάργηση για οικογενειακή επανένωση, χρήση βιβλιαρίου υγείας για επαναφορά στη νομιμότητα συγκεκριμένων κατηγοριών μεταναστών) και μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά με τροποποιήσεις.

Λαμβάνοντας υπόψη τις ευαίσθητες πολιτικές ισορροπίες στη χώρα τη δεδομένη  χρονική στιγμή  αλλά και τις γενικότερες συνθήκες στην Ευρώπη, όπως και το γεγονός ότι η επίλυση των προβλημάτων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα είναι επιτακτική ανάγκη, υποστηρίζουμε τις προσπάθειες που γίνονται προς αυτή τη κατεύθυνση. Ωστόσο, θα  υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία ότι ο συγκεκριμένος Κώδικας δεν περιλαμβάνει ολιστικές  αλλαγές που θα συνέβαλλαν στην εξασφάλιση επίλυσης προβλημάτων όλων των κατηγοριών των μεταναστών. Και ιδιαίτερα της ευαίσθητης και σημαντικής κατηγορίας των νέων που γεννήθηκαν και  μεγάλωσαν στην Ελλάδα στους οποίους στερείται ακόμα το δικαίωμα στη ιθαγένεια. Θα περιμένουμε στο μέλλον νομοθετικές πρωτοβουλίες –όπως δεσμεύτηκε και ο ίδιος ο Υπουργός- προς αυτή τη κατεύθυνση. 

generation 2.0/i-RED