Ποιοι είμαστε

Αθήνα, Greece
Το Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity (Generation 2.0 RED) είναι μια οργάνωση νέων μεταναστευτικής και ελληνικής καταγωγής. Μια οργάνωση η οποία αντιπροσωπεύει τη Νέα Γενιά Ελλήνων Πολιτών, άτομα δηλαδή με διαφορετικές καταγωγές που γεννήθηκαν ή/και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Το Generation 2.0 RED συνδυάζει την κοινωνική δράση με την έρευνα, με στόχο την προώθηση των δικαιωμάτων, της ισότητας και της ετερότητας και την καταπολέμηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των διακρίσεων. Ως οργάνωση διαθέτουμε εμπειρία στην κοινωνική δράση, στη κοινωνιολογική και νομική έρευνα, στη διαχείριση προγραμμάτων και στη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Συμμετέχουμε και συνεργαζόμαστε με τα μεγαλύτερα δίκτυα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Ευρώπης. Το Generation 2.0 RED επιθυμεί να συνεισφέρει στην ενδυνάμωση της Νέας Γενιάς Ελλήνων Πολιτών και στην δημιουργία μιας πιο ανοιχτής και πολυπολιτισμικής ελληνικής κοινωνίας, κάτι που αποδεικνύεται και από την ίδια τη σύνθεση της οργάνωσης.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

Με αφορμή τις τρομoλαγνικές δηλώσεις του πρωθυπουργού  Αντώνη Σαμαρά, σε προεκλογικές ομιλίες του στον Έβρο (05/01/2015) και στην Χαλκίδα (07/01/2015) περί «λαθρομεταναστών» και ελληνικής ιθαγένειας διαπιστώνουμε ότι:

α) Αρνείται να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ των όρων «πρόσφυγας» και «μετανάστης» , ενώ χρησιμοποιεί εσκεμμένα τον απαξιωτικό όρο “λαθρομετανάστης” και όχι τον δόκιμο παράτυπος μετανάστης ή μετανάστης χωρίς χαρτιά. Παράλληλα αγνοεί επιδεικτικά το γεγονός ότι πολλοί μετανάστες είναι νόμιμα διαμένοντες στη χώρα εδώ και πολλά χρόνια, καθώς και το ότι οι πρόσφυγες έρχονται στην Ελλάδα γιατί απειλείται η ζωή τους.
β) Στοχοποιεί μετανάστες και πρόσφυγες, εξισώνοντάς τους με τρομοκράτες και άρα δυνητικά επικίνδυνους για τη χώρα, προκαλώντας με τη ρητορική μίσους που χρησιμοποιεί.
γ) Συνδέει το μακελειό στη Γαλλία στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo με τη μετανάστευση.

Ο κύριος Σαμαράς υποστηρίζει ότι η χορήγηση Ιθαγένειας ενδέχεται να οδηγήσει σε αντίστοιχες επιθέσεις. Ο πρωθυπουργός κάνει διαρκώς λόγο για (μη) παροχή ιθαγένειας σε μετανάστες άρτι αφιχθέντες στη χώρα. Προς πληροφόρηση του κ.Σαμαρά, κανένας από τους πρόσφυγες δεν ζήτησε ποτέ την ιθαγένεια. Την ιθαγένεια τη διεκδικούν τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα. Παιδιά σαν τον Φιάννη Αντετοκούμπο, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να φωτογραφηθεί μαζί του στο Προεδρικό Μέγαρο όπου και τον "ανακήρυξε" Ελληνα, κάτι που ο Γιάννης το είχε κατακτήσει προ πολλού μέσω της ελληνικής του παιδείας και όχι επειδή έγινε παίκης του ΝΒΑ. Ειδικότερα, αναρωτιόμαστε για τις αποφάσεις του κ.Σαμαρά αφού προ μηνός είχε υπογράψει υπουργόςτης Κυβέρνησής του νομοσχέδιο για την πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια των νέων μεταναστευτικής καταγωγής.

Στόχος ενός πρωθυπουργού θα έπρεπε να είναι η κοινωνική συνοχή, αλλά ο κ.Σαμαράς το μόνο που κάνει τις τελευταίες μέρες είναι η καλλιέργεια του φόβου, της μισαλλοδοξίας, της τρομολαγνείας και του ρατσισμού.

Ως προς την απαράδεκτη και αποτρόπαια επιλογή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να καπηλευτεί τον θάνατο 12 γάλλων πολιτών, 12 ευρωπαίων συμπολιτών μας, εκτιμούμε ότι έχει πάρει, ήδη, την απάντηση που του αναλογεί και του αρμόζει από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης. 

Όσο για τους 3 δράστες που σκότωσαν 12 άτομα στο όνομα του Αλλάχ, μπορεί να είναι μουσουλμάνοι, αλλά παράλληλα είναι και Γάλλοι πολίτες. Υπενθυμίζουμε ότι και το 2011 στη Νορβηγία, ο Μπρέιβικ, Νορβηγός πολίτης και Χριστιανός, δολοφόνησε 77 άτομα στο όνομα της δικιάς του ιδεολογίας.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο κύριε Σαμαρά, ότι ο φανατισμός γυρίζει πάντα μπούμερανγκ.

Generation 2.0 RED

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Η ιστορία της Άννας

Η ιστορία της Άννας όπως μας την έστειλε η ίδια. Άλλο ένα παιδί μεταναστευτικής καταγωγής που έχει πάει σχολείο και Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα αλλά δεν έχει πρόσβαση στην αγορά εργασίας στον κλάδο του, όχι γιατί δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα, αλλά γιατί δεν έχει την ελληνική Ιθαγένεια…




«Είμαι η Άννα από Θεσσαλονίκη, η καταγωγή μου είναι από Αλβανία και ζω στην Ελλάδα περίπου 18 χρόνια. Έχω τελειώσει εδώ ελληνικό σχολείο, όπως τα περισσότερα παιδιά άλλωστε μεταναστών, και εκτός αυτού είμαι πτυχιούχος ελληνικής φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δεν έχω αποκτήσει ακόμη την ελληνική ιθαγένεια και εδώ ακριβώς έγκειται και το ''ιδιαίτερο'' πρόβλημα μου, το οποίο όμως μαζί με μένα, όπως θα καταλάβετε στη συνέχεια, αφορά και ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών μεταναστευτικής καταγωγής!

Συγκεκριμένα, τον περασμένο Νοέμβριο κατά τη διάρκεια αναζήτησης μου για δουλειά σε διάφορα φροντιστήρια έμαθα ότι για να εργαστεί κάποιος σε φροντιστήριο θα πρέπει να βγάλει άδεια διδασκαλίας πρώτα. Πήγα λοιπόν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εκεί με ενημέρωσαν ότι αυτή την διαδικασία χορήγησης άδειας την έχει αναλάβει πλέον ο Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. Τηλεφωνώντας αργότερα στον Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π για να μάθω τι δικαιολογητικά χρειάζονται, έμαθα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι η διαδικασία αφορά μόνο Έλληνες πολίτες και πολίτες κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν ρώτησα στη συνέχεια αν ισχύει αυτό μόνο για την ελληνική φιλολογία μου είπαν ότι αυτό ισχύει για όλους τους αποφοίτους καθηγητικών τμημάτων! Δηλαδή, στην πράξη, για όλους εμάς που έχουμε τελειώσει από ελληνικό πανεπιστήμιο Φιλοσοφική, Μαθηματικό, Χημικό, Φυσικό, Βιολογικό, Ξένες γλώσσες και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να αποκτήσουμε την ελληνική ιθαγένεια, πέρα από δημόσια σχολεία, δεν μπορούμε να διδάξουμε ούτε σε φροντιστήρια. Θέλω να προσθέσω επίσης ότι πρόσβαση δεν έχουμε και στην περίπτωση των ιδιωτικών σχολείων.

Όσον αφορά τους υπηκόους τρίτων χωρών -δηλαδή εμάς- μου είπαν ότι αυτοί υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας και αργότερα όταν τηλεφώνησα στο Υπουργείο μου είπαν ότι ένας υπήκοος τρίτης χώρας μπορεί να διδάξει μόνο ξένη γλώσσα στην Ελλάδα και αυτό υπό τις εξής αλλόκοτες προϋποθέσεις: Θα πρέπει πρώτα να βρει φροντιστήριο για να τον προσλάβει -σε αντίθεση με τη διαδικασία που αφορά τους Έλληνες- να υποβληθεί σε εξετάσεις για να βεβαιώσει την υγεία του (αυτό ισχύει και για τους Έλληνες), θα πρέπει να είναι παντρεμένος με Έλληνα και θα πρέπει στο φροντιστήριο που θα εργαστεί να δουλεύουν τουλάχιστον 10 Έλληνες,  αντιστοιχία δηλαδή που ισχύει σύμφωνα με το νόμο είναι η εξής: 1 αλλοδαπός ανάμεσα σε 10 Έλληνες, 2 αλλοδαποί-20 Έλληνες ! Και στην περίπτωση που δεν είναι παντρεμένος με Έλληνα θα πρέπει να έχει τελειώσει οπωσδήποτε την Ξένη γλώσσα στην αντίστοιχή της χώρα, δηλαδή Αγγλικά στην Αγγλία, Γερμανικά στην Γερμανία κτλ.»



G2RED

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Speaking out for those who can't.

About Me
My name is Lucy Negash, and I am a sister, friend, student, woman, and daughter of an Ethiopian refugee. I was born and raised in America with an extremely blessed life, but my father had to struggle and fight for 15 years for his right to live his life the way he wanted to. I was lucky enough to be born in the United States, which granted me the immediate rights and freedoms that my country has given me. I am a junior at the University of Notre Dame, and I decided to study abroad in Athens, Greece to push myself out of my comfort zone, which has easily been one of the best decisions I have ever made. I was inspired by my father’s continuous work with refugees and immigrants, which has led my interests toward non-profit public relations work. I started working with Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity (g2RED) as part of a class I am taking here, which has opened my eyes to seeing another country’s immigration issues, especially with a group of people that I technically fall into as a “child of migrant descent.” As the child of an immigrant, I now know how fortunate I am to have been born in a country that grants me citizenship from birth, while young adults who have been born, raised, worked, played, and lived in Greece aren’t granted those same inalienable rights. This has become a personal cause for me, and I hope to document what I see and learn about through this blog. I am excited and motivated to spread the word about the issue with as many people as I can reach, and I hope my insights will be well noticed. Enjoy!

Perifereia
One of my first assignments was to travel to the Perifereia, or immigration depot, where those living in the Attica area can go to renew or submit papers for their residence permits. In previous years there were multiple depots around Athens that provided services to immigrants and refugees, but on January 1st of 2014, the depots were consolidated into one, with the idea of creating a “one-stop shop” to meet the requests of everyone that needed help. I was unsure what to expect, but when I arrived I was completely blown away.

The 200 or 300 people that were there were either milling around in the parking lot or were pressed in a tight group against the door that led inside. I observed Nikos (the Executive Director or g2RED) navigate the crowd outside as he was constantly mobbed by men and women with questions in desperate, pleading Greek. The sun was beating down, and everyone who wasn’t begging Nikos for help sought shade around the edges of the parking lot. A dark smoky odor clouded the air, and the clicking of komboloi (worry beads) helped calm the agitated men waiting their turn. Even though I couldn’t understand what anyone was saying, it was clear that everyone who was seeking answers was unable to find them anywhere else. The different languages I heard spoke to the vast blending of cultures here, and demonstrated the need for help from people of all walks of life. Nikos later told me that the state does not explicitly advertise what exact papers, photos, and documents are required to apply for residence permits or citizenship, so it is unclear what immigrants or refugees applying for papers would even need to start the process. I was so shocked by this; I couldn’t imagine applying for a driver’s license, college application, or even a study abroad form without knowing exactly what I needed to submit. The sense of confusion and desperation began to set in for me as I truly contemplated the life challenges these migrants and refugees suffered every day; it felt suffocating.

Getting to the front door of the building was a challenge: I couldn’t explain my presence there because of the language barrier, but I had to push and shove past angry old men and women who would push me right back. I began to feel frantic that I might get lost in the fray, even though I had the papers and enough jumbled Greek to explain why I was there. The desperation was clear, and it was so unfortunate to see the lack of organization or knowledge about the process that caused these people to struggle so much. Although the atmosphere was much calmer inside (most likely due to the availability of seating), the half-filled booths and piles of paperwork on the walls confirmed the extent of the overall chaos of the situation. As the people mingled and chatted with their peers while waiting in line, I found myself hiding in a corner to ensure I wouldn’t be singled out. The police stationed at the omnipotent door either were kind and helpful, or brusque and taunting. One officer would tap the glass of the door to taunt the man on the other side, which broke my heart. It took everything in me to hold my tongue and not scold the man for being so cruel and inconsiderate. I couldn’t help but compare everything I saw to the immigration process in the United States, and how I would never see worry and anxiety to the extent that I experienced at the Perifereia. I have had my fair share of negative experiences dealing with the American bureaucratic system, but I was never as lost, scared, or felt as helpless as some of these people did.
          Despite the language barrier, I managed to speak to a few men and women waiting in line about their stories and why they were there that day. I spoke to one group of Nigerian men standing outside who voiced their grievances about having to show up at the depot at 3:30 in the morning to wait for papers they wouldn’t receive, only to be again put back in a cycle day after day with no foreseeable end. They were tired of the waiting game, the confusion, and the lack of transparency with the legal system they are stuck in. When they found out I was a student from the United States, they begged me to tell everyone I knew back home about the “injustice” they suffered on a daily basis. They pleaded me to stay and listen to them, and honestly it was hard to tear myself away from their poignant and heartbreaking stories. Another woman I spoke to, Rosemary, was a trafficking victim who managed to get papers to leave Nigeria and come to Greece, but is now fighting for citizenship here. Her husband is Greek, which makes her children full Greek citizens. I was fascinated to hear her story, but thought it was incredible that a woman and mother could live in Athens for a large part of her life, work, marry, and have Greek children, but couldn’t have all the same rights that her family did. I hugged her, and I could feel that she was comfortable in my presence and appreciated the support she received from a total stranger.

Being able to visit the Perifereia taught me a lot about being out of my comfort zone and mingling with a group of people I wouldn’t naturally find myself in, either back in the States or in Greece. As a visitor of the Perifereia, I was trapped by the language barrier and was unsure about where I could and couldn’t go, which I later realized gave me only a small taste of what these people go through every day. No amount of words could describe the emotions and thoughts that blurred through my mind all day, but above all I truly was in awe. I felt blessed to be able and experience just a taste of the panic, fear, and desperation that these people go through on a daily basis, and my only hope is that this experience will remind me that working hard and fighting on the behalf of these migrants without voices will always be worth it. 

Lucy Negash

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σχετικά με τον Κώδικα Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης

Ο Κώδικας Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης, ο οποίος ενοποιεί την έως τώρα υπάρχουσα νομοθεσία, πρόκειται να κατατεθεί στη Βουλή στις 11 Μαρτίου.

Παρόλο που με τoν εν λόγω Κώδικα γίνεται μια προσπάθεια επίλυσης αναχρονιστικών ζητημάτων που αντιμετώπισαν οι αλλοδαποί και οι αλλογενείς στην Ελλάδα, η απουσία ολιστικής προσέγγισης και επίλυσης των ζητημάτων αυτών είναι έκδηλη. Εισάγει μερικές  καινοτομίες (επέκταση της επί μακρόν για τη δεύτερη γενιά και στα παιδιά που πήγαν σχολείο στην Ελλάδα), διευκολύνει (ορισμένες μόνο) διαδικασίες (μείωση εισοδηματικών κριτηρίων για επί μακρόν και κατάργηση για οικογενειακή επανένωση, χρήση βιβλιαρίου υγείας για επαναφορά στη νομιμότητα συγκεκριμένων κατηγοριών μεταναστών) και μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά με τροποποιήσεις.

Λαμβάνοντας υπόψη τις ευαίσθητες πολιτικές ισορροπίες στη χώρα τη δεδομένη  χρονική στιγμή  αλλά και τις γενικότερες συνθήκες στην Ευρώπη, όπως και το γεγονός ότι η επίλυση των προβλημάτων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα είναι επιτακτική ανάγκη, υποστηρίζουμε τις προσπάθειες που γίνονται προς αυτή τη κατεύθυνση. Ωστόσο, θα  υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία ότι ο συγκεκριμένος Κώδικας δεν περιλαμβάνει ολιστικές  αλλαγές που θα συνέβαλλαν στην εξασφάλιση επίλυσης προβλημάτων όλων των κατηγοριών των μεταναστών. Και ιδιαίτερα της ευαίσθητης και σημαντικής κατηγορίας των νέων που γεννήθηκαν και  μεγάλωσαν στην Ελλάδα στους οποίους στερείται ακόμα το δικαίωμα στη ιθαγένεια. Θα περιμένουμε στο μέλλον νομοθετικές πρωτοβουλίες –όπως δεσμεύτηκε και ο ίδιος ο Υπουργός- προς αυτή τη κατεύθυνση. 


generation 2.0/i-RED

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

generation 2.0 X-mas Fundraiser Party!!

To generation 2.0, την Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου στις 22:30 σας καλεί σε ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτυ στο Bios, Πειραιώς 84  για να ευχαριστήσει όλους όσους έχουν στηρίξει την καμπάνια Ithageneia, αλλά και για να καλέσουμε όλους τους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα για το δικαίωμα της ιθαγένειας.

Το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ είναι η καλύτερη αφορμή να βρεθούμε στο Bios, να χορέψουμε και να απολαύσουμε ζωντανά επί σκηνής τους:

Mc Yinka & Lady Faye
Unique
Golden Stone
DJ Robin

Σας περιμένουμε!

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Στο χώρο θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας του φωτογράφου Χάρη Σαββίδη, ο οποίος δώρισε τα έργα του στο generation 2.0 ως κίνηση υποστήριξης.



Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Τι σημαίνει για ένα παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στην Ελλάδα να μην έχει πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια;

Τι σημαίνει για ένα παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στην Ελλάδα να μην έχει πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια;
  •       Δεν έχει πιστοποιητικό γέννησης. Πιστοποιητικό γέννησης «δικαιούνται» μόνο τα   παιδιά των Ελλήνων πολιτών.
  •     Δεν μπορεί να ταξιδέψει ελεύθερα εκτός Ελλάδας. Για να ταξιδέψει εκτός Ελλάδας χρειάζεται άδεια παραμονής σε ισχύ (ή αλλιώς sticker). Τα περισσότερα παιδιά είναι με βεβαίωση (έχουν καταθέσει τα δικαιολογητικά και περιμένουν να εκδοθεί η άδεια τους). Συνήθως όμως η άδεια παραμονής τους βγαίνει αφού έχει ήδη λήξει.
  •   Δεν μπορεί να σπουδάσει εύκολα εκτός Ελλάδας στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας οπότε πέρα από τη φοιτητική visa που χρειάζεται, σε κάποιες Ευρωπαϊκές πρέπει να πληρώσει τριπλά δίδακτρα.
  •    Δεν μπορεί να ζήσει και να εργαστεί ελεύθερα στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας οπότε χρειάζεται άδεια παραμονής και εργασίας για να ζήσει και να εργαστεί νόμιμα.
  •            Δεν έχει πλήρη πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Για τη άσκηση ορισμένων επαγγελμάτων, η ελληνική ιθαγένεια θεωρείται προϋπόθεση. Ειδικότερα, για να δώσει κάποιος εξετάσεις στο Δικηγορικό Σύλλογο έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, να δώσει ΑΣΕΠ, να δουλέψει στο δημόσιο (υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία) ή να μπει σε ορισμένες στρατιωτικές σχολές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει την ελληνική ιθαγένεια.
  •    Δεν έχει πολιτικά δικαιώματα. Δεν έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε τοπικές και εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές.
  •    Το επίσημο έγγραφο που αποδεικνύει την ταυτότητα του είναι το διαβατήριο. Δεν έχει το δικαίωμα να βγάλει ελληνική ταυτότητα γιατί επισήμως θεωρείται πολίτης τρίτης χώρας.
  •    Χρειάζεται άδεια παραμονής για να ζει νόμιμα στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Τα παραπάνω ισχύουν για τα παιδιά τα οποία δεν έχουν πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια άλλα έχουν πρόσβαση στην ιθαγένεια της χώρας καταγωγής των γονιών τους. Υπάρχει μια μερίδα παιδιών όμως που για διάφορους λόγους δεν έχουν πρόσβαση σε καμία ιθαγένεια, είναι δηλαδή ανιθαγενείς. Αυτά τα παιδιά, πέρα από τα παραπάνω, έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα περισσότερα και πιο σοβαρά προβλήματα.


Τι σημαίνει να είναι κάποιος ανιθαγενής?

  •       Δεν αναγνωρίζεται επίσημα ως πολίτης καμίας χώρας. Επισήμως τα άτομα αυτά δεν υπάρχουν αφού δεν είναι γραμμένα σε κανένα δημοτολόγιο πουθενά στον κόσμο.
  •   Δεν έχει κανένα επίσημο έγγραφο που να αποδεικνύει την ταυτότητα του. Δεν μπορεί να βγάλει ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο. Τι σημαίνει αυτό;

·        Δεν μπορεί να βγάλει ΑΦΜ, να εργαστεί νόμιμα και να ασφαλιστεί
·        Δεν μπορεί να έχει περιουσία στο όνομα του
·        Δεν μπορεί να νοικιάσει σπίτι
·        Δεν μπορεί να ανοίξει λογαριασμό σε τράπεζα
·        Δεν μπορεί να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου
·        Δεν μπορεί να σπουδάσει
·        Δεν μπορεί να παντρευτεί
·        Δεν μπορεί να ταξιδέψει στο εξωτερικό (ούτε στο εσωτερικό με αεροπλάνο)
·        Δεν μπορεί να κάνει καμία συνδιαλλαγή με το δημόσιο
·        Δεν μπορεί να βγάλει άδεια παραμονής


Σύμφωνα με τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ιθαγένεια. Στην Ελλάδα, ο νόμος προβλέπει ότι στα γεννημένα στην Ελλάδα και αποδεδειγμένα ανιθαγενή άτομα χορηγείται η ελληνική ιθαγένεια. Ο νόμος αυτός δεν εφαρμόζεται.

generation 2.0